Kompanija AC Food, članica jedne od najvećih bosanskohercegovačkih poslovnih grupacija – AS Group iz Tešnja – ponudila je najvišu cijenu, oko 4,4 miliona maraka, na jučerašnjem sudskom ročištu za prodaju “Prehrambene industrije” velikokladuškog Agrokomerca. Prodaja jednog od najznačajnijih dijelova imovine ovog preduzeća označava kraj jednog poglavlja u historiji nekadašnjeg regionalnog giganta prehrambene industrije. Tačnije, kraj perioda društvenog ili državnog vlasništva nad kombinatom, i to, simbolično, baš na tridesetu godišnjicu događaja kojim je zaustavljen njegov eksplozivni razvoj i koji za mnoge predstavlja početak urušavanja Jugoslavije i njene netržišne ekonomije.

Svjedok svih tih događaja je Mumin Pehlić, koji već 39 godina radi u Agrokomercu. S jednakim razočarenjem priča i o aferi koja se desila prije tri decenije i o jučerašnjoj prodaji. Smatra da su u svemu najviše izgubili radnici koji su gradili Agrokomerc. “Ovo je kraj i poslije ovoga o kakvom Agrokomercu pričamo? Sa ovom prodajom zataškava se sve što se u Agrokomercu radilo negativno. Nisu riješeni radnički problemi, meni nije uplaćeno preko 20 godina staža i takvih radnika imate koliko hoćete”, komentariše Mumin jučerašnju prodaju. Krivca vidi u Vladi Federacije BiH koja je, kaže, prevarila radnike kojima duguje više od 40 miliona maraka na ime plata i doprinosa, a koji u prodaji najvrijednijeg dijela imovine nisu mogli učestvovati. Za ovog radnika, politika je jedini krivac i za aferu iz 1987. kojom su počele muke radnika Agrokomerca. “Politički namješteno samo da se uništi ovaj kraj i vrati u opanak. I vraćen je”, rezolutno odgovara Pehlić na pitanje o famoznoj aferi.

A ona je počela sredinom augusta 1987. godine kada je beogradski list Borba objavio članak pod naslovom “Udar od 20 milijardi starih dinara: Agrokomerc štampao mjenice bez pokrića” koji je uzdrmao jugoslovensku javnost. Fikret Abdić, tvorac ekonomskog čuda zvanog Agrokomerc, smijenjen je s pozicije direktora tog kombinata već 4. septembra iste godine, a četiri dana nakon toga i uhapšen. Smjena i hapšenje čovjeka koji je simbolizirao procvat Cazinske krajine značile su da skandal s mjenicama neće završiti (samo) na medijskim napisima. Mediji su tih dana mjeničnoj aferi već dali ime koje će ubrzo odjeknuti svijetom – afera Agrokomerc ili Agrogate.

Uprkos svim novinskim člancima, napisanim knjigama, istraživanjima i naučnim radovima o aferi Agrokomerc, javnost na području bivše države je i danas, 30 godina kasnije, podijeljena oko njenih uzroka i povoda. Teorija punih elemenata zavjere ne manjka. Po jednoj od njih afera je poslužila kao povod za međusobni obračun političkih vodstava jugoslovenskih republika i tako postala uvodom u raspad Jugoslavije. Po drugoj riječ je o politički montiranoj aferi kojom se rušio Cazinjanin Hamdija Pozderac, tadašnji predsjednik Ustavne komisije Skupštine SFRJ, za čiji politički uspon je nerazdvojivo vezan i ekonomski uspjeh Agrokomerca. Treći su, pak, stava da je afera bila očekivana posljedica megalomanskih ambicija Fikreta Abdića.

Agrokomerc – ekonomsko čudo ili frizirani uspjeh?

Do te 1987. godine o Agrokomercu i Abdiću se u jugoslovenskoj štampi pisalo samo u hvalospjevima. U kraju koji je po razvijenosti bio ispod republičkog prosjeka, gdje su još uvijek harale bolesti poput žutice ili tuberkuloze, početkom sedamdesetih godina Abdić je preregistrirao Zemljoradničku zadrugu u Agrokomerc. Preduzeće se razvijalo strahovitom brzinom, otvorivši u sljedećim godinama na desetine fabrika, farmi, trgovina i drugih privrednih objekata. Hiljade Krajišnika, koji su do tada u najvećem broju bili siromašni zemljoradnici ili odlazili na težak fizički rad u inostranstvo, po prvi put dobijaju priliku da rade u industrijskoj proizvodnji u svom rodnom kraju.

Na vrhuncu moći Agrokomerc je zapošljavao oko 13.600 radnika, među kojima su bili i Krajišnici koji su se vraćali iz Slovenije, Austrije, Njemačke. Abdićeva ambicioznost idealno se poklopila sa voljom za rad ljudi u gusto naseljenom kraju, koji je u jednoj deceniji iz srednjovjekovnih životnih uvjeta “uskočio” u moderno industrijsko doba. “Znao sam da se tamo dešavaju velike stvari ali da se radi o tako dobro organiziranom poslu nisam ni sanjao. Ko to nije vidio ne može ni shvatiti zašto su autora svih tih projekata, Fikreta Abdićasvi jednostavno zvali – Babo. Bio je polubog. Ne zato što su mediji tu sliku o njemu napravili nego prije svega zato što je tamošnjim obiteljima donio posao, djeci škole, gradu ulice i bazene i da dalje ne nabrajam”, piše novinar Nenad Pejić u svom sjećanju na period afere.

Uz Abdića, najzaslužniji za procvat Cazinske krajine bili su braća Hakija i Hamdija Pozderac, visoki komunistički funkcioneri porijekom iz Cazina. Kako je njihov utjecaj u Savezu komunista rastao, tako je i sve više sredstava iz saveznih fondova preusmjeravano u Cazinsku krajinu. Upravo 1971. godine, kada je registrovan Agrokomerc, Hamdija Pozderac postaje predsjednikom Skupštine SR BiH. Iste godine jugoslovensko rukovodstvo uzima “novi kurs” privrednog razvoja koji se oslanjao na dislokaciju velikih privrednih sistema širom države i na podsticanje ekonomskog razvoja u zaostalim krajevima. Historičar Admir Mulaosmanović piše da je Bihaćka krajina postala poligon za testiranje tog novog kursa.

Početak osamdesetih godina važi za zlatno doba Velike Kladuše. Agrokomerc je na svom vrhuncu, osvaja nova tržišta i širi proizvodnju, Velika Kladuša izlazi iz grupe nerazvijenih opština (iako Agrokomerc i nakon toga prima sredstva iz federalnog Fonda za nerazvijene), Fikret Abdić  dobija najvišu državnu nagradu za zasluge u ekonomiji, investicije u nove proizvodne i neproizvodne objekte rastu, a s njima i standard života. Istovremeno socijalistička Jugoslavija klizi u krizu, opterećena inostranim dugom i unutrašnjim političkim problemima koji izviru na površinu nakon Titove smrti.

Izbijanje afere

Afera Agrokomerc u javnosti je izbila iznenada u ljeto 1987. godine, no naknadna svjedočenja njenih aktera i istaknutih jugoslovenskih dužnosnika otkrivaju da se “nešto trulo” u poslovanju poljoprivrednog kombinata iz Velike Kladuše počelo nazirati mnogo ranije. Raif Dizdarević, početkom osamdesetih godina predsjednik Predsjedništva SR BiH, kaže da su već tih godina do njega i drugih visokih dužnosnika dolazila upozorenja i prigovori kako Agrokomerc uživa povlašten položaj u odnosu na druge kombinate, da je miljenik rukovodstva BiH, favorizovan olakšicama i nepovratnim kreditima, te, u konačnici, da se poslovanje Agrokomerca netačno prikazuje.

Još 1984. godine politički vrh SR BiH tražio je od Agrokomerca da pristupi finansijskoj konsolidaciji i obustavi investicije, što je bila mjera u skladu s preporukama iz Dugoročnog programa ekonomske stabilizacije koji je načinila “Krajgerova komisija” kao skup ekonomski reformi koje su trebale da jugoslovensku plansku privredu transformišu u tržišnu ekonomiju. Poslovni odbor Agrokomerca odbija smjernice državnog vrha prethodno dobivši od Hamdije Pozderca “podršku razvoju pod svaku cijenu.”

Kada je nestalo sredstava iz Fonda za nerazvijene i nepovratnih kredita, Agrokomerc je, poput brojnih drugih preduzeća, pribjegao mjenicama kao načinu pribavljanja kapitala. Lažne mjenice je tokom 1986. godine izdavalo čak 2.000 firmi iz cijele Jugoslavije prikupivši na taj način oko 34 miliona dolara. Međutim, sam Agrokomerc je do izbijanja afere uz pomoć mjenica bez pokrića iz 63 jugoslovenske banke prikupio najmanje 400 miliona dolara. Novinar beogradskog “Nedeljnika” Mišo Brkić u feljtonu povodom tridesete godišnjice afere Agrokomerc ističe da je ustvari “puklo jer je Babo pretjerao” i da je zahvaljujući prije svega pritisku medija politički vrh u BiH krenuo u raspetljavanje slučaja Agrokomerc.

Posljedice i teorije

Za stvarni početak afere uzima se noć sa 26. na 27. januar kada je u jednom od skladišta Agrokomerca izbio požar, koji je Služba državne bezbjednosti iskoristila kao povod da uđe ovo preduzeće. Ubrzo se otvara istraga o poslovanju Agrokomerca koja pola godine kasnije završava optužnicom.  Abdić i najbliži mu saradnici iz Agrokomerca i Privredne banke Bihać, te Hakija Pozderac zbog političke odgovornosti, optuženi su za ekonomski udar na društveno-politički sistem Jugoslavije i upad u platni sistem države. Prema članu 114. Krivičnog zakona prijetila im je i smrtna kazna za kontrarevolucionarno ugrožavanje društvenog uređenja SFRJ.

Suđenje je počelo u maju 1988. godine, a za sudiju je određen tada 37-ogodišnji Rifat Konjić iz Tuzle. U razgovoru za DW, Konjić kaže da se procesa sjeća kao da je bio juče. “Taj postupak je poprilično dugo potrajao i mislim da je na kraju okončan jednom presudom koju su otprilike svi oni koji su slušali i pratili, pogotovo novinari kojih je bilo puno, okarakterisali tako da je pravda pobijedila politiku”, kaže Konjić.

Abdić je 1989. godine osuđen na četiri godine zatvora i dvije godine zabrane obavljanja rukovodećih funkcija zbog štampanja lažnih teleks naloga. Po svim drugim tačkama optužnice, uključujući i onu za kontrarevolucionarno djelovanje, Abdić i saradnici su oslobođeni. Međutim, presuda nikad nije postala pravosnažnom. Već krajem iste godine Abdić izlazi iz bihaćkog pritvora i s prvostepenom presudom za počinjeni privredni kriminal vraća se na poziciju prvog čovjeka Agrokomerca. Iduće godine ulazi u Stranku demokratske akcije i kao njen kandidat na prvim višestranačkim izborima biva izabran u Predsjedništvo SR BIH. Nedugo nakon toga, Vrhovni sud ukida presudu Abdiću. Takav završetak afere koja je uzdrmala političke i ekonomske temelje socijalističke Jugoslavije još više je raspirio teorije zavjere.

U BiH se učvrstila ona po kojoj je afera Agrokomerc izmišljena u Beogradu da bi se diskvalifikovao Hamdija Pozderac, tada potpredsjednik Predsjedništva SFRJ (i budući predsjednik) i šef Komisije za ustavne promjene, koji se navodno zalagao za izmjene u funkcionisanju Federacije na uštrb Srbije davanjem većih prava autonomnim pokrajinama. Pozderac je već 12. septembra 1987. podnio ostavku na sve funkcije, prije toga se ogradivši od Abdića i malverzacija u Agrokomercu za koje, kako je tvrdio, nije znao. Mnogi u BiH smatraju da su aferu Agrokomerc iskoristili Slobodan Milošević i srpski nacionalisti da eliminišu Hamdiju Pozderca i obračunaju se s političkim vrhom SR BiH. Međutim, novinar Emir Habul podsjeća kako je Miloševićeva struja preuzela Centralni komitet Saveza komunista Srbije tek deset dana nakon što je Hamdija Pozderac razriješen svih funkcija.

Od miljenika do kažnjenika

Ceh afere Agrokomerc platili su građani Bosne i Hercegovine, a posebno Velike Kladuše. Agrokomercu je oprošteno pedeset posto mjeničnog duga, no svi prihodi BiH od 1988. oporezovani su sa 3% kako bi Republika povjeriocima namirila drugu polovinu duga  –  250 miliona dolara.

S početkom sudskog procesa za aferu Agrokomerc, rad u ovom kombinatu je stao. Hiljade ljudi je ostalo bez posla, zatvarani su pogoni, dnevno je odumiralo na tone peradi za koje nije bilo dovoljno hrane. Čini se da je Agrokomerc preko noći od miljenika postao kažnjenik državnog vrha. Sudija Konjić se prisjeća da je pitao odgovorne zašto Agrokomerc ne radi dok traje sudski postupak. “Odgovori koje sam čuo nisu me zadovoljili. Bilo mi je čudno da zbog procesa Avdiću sve to staje, da pilići umiru, fabrike ne rade, ljudi u beznađu, a čitav kraj je tu bio zaposlen”, prisjeća se Konjić.

U tom nemaru republičkih i federalnih vlasti za Agrokomerc treba tražiti razloge zbog kojih je Fikret Abdić po izlasku iz bihaćkog zatvora krajem 1989. u Krajini dočekan kao spasioc i percipiran kao žrtva montirane afere. On će u sljedećih desetak godina proći put od najpopularnijeg političara u državi, sa preko milion osvojenih glasova na prvim višestranačkim izborima, do osuđenika za ratne zločine počinjene na teritoriju samoproglašene Autonomne pokrajine Zapadna Bosna. Ipak, zlatne godine Agrokomerca ni danas nisu zaboravljene u Velikoj Kladuši, čiji načelnik je od prošle godine upravo Fikret Abdić. Afere Agrokomerc se dotakao u autobiografskoj knjizi objavljenoj u decembru 2016. Za njega nema dvojbe da je afera bila montirana, ali ne precizira ko je bio nalogodavac.Od državnih organa traži da izvrše reviziju vlasništva nad Agrokomercom.

Nekadašnji privredni gigant danas je državno preduzeće s dugom od preko 200 miliona maraka zbog čega dio po dio imovine kroz sudske prodaje prelazi u privatne ruke. U rijetkim očuvanim objektima Agrokomerca radi tek nekoliko stotina radnika i to za nove vlasnike, koji uz potporu državnog vrha najavljuju revitalizaciju proizvodnje u prijeratnom obimu. Mnogo više je Agrokomercovih postrojenja koja su u poslijeratnom periodu u potpunosti devastirana. Mjeničnom aferom iz 1987. godine zaustavljen je razvoj preduzeća koje je ovaj kraj izvuklo iz siromaštva. To što se ona desila u turbulentnim posljednjim godinama socijalističke Jugoslavije otvorilo je prostor za brojne teorije o političkoj pozadini, uzrocima i ciljevima afere, o kojima se polemiše i 30 godina kasnije – kada se, po svemu sudeći, na ime Agrokomerc spušta zavjesa. Od stotina Agrokomercovih brendova, među kojima su najpoznatiji ACO mesni proizvodi, POM umaci, čokolada San, začin Vegedor, keks Petit Beurre i kafa Emina, samo čokoladni biskvit Tops i danas živi, ali pod markicom drugog proizvođača. A Agrokomerc živi u sjećanjima bivših radnika koji još uvijek prepričavaju “zlatno doba” osamdesetih godina prošlog stoljeća kada su zahvaljujući razvoju jednog kombinata pobjegli iz siromaštva.

Izvor DW