Pravo nosioca stanarskog prava u slučaju rušenja zgrade

• Samo osobi koja je stekla svojstvo nosioca stanarskog prava, to pravo ne prestaje ako se zgrada ili dio zgrade u kojoj je bio stan sruši, pa obavezu dodjele drugog stana ima zainteresovana osoba.

Obrazloženje:

“Po ocjeni ovog suda nižestepeni sudovi su pogrešno primijenili odredbu člana 52. stav 1. i 2. Zakona o stambenim odnosima, kojom je propisano da ugovor o korištenju stana prestaje ako se zgrada ili dio zgrade u kojoj se nalazio stan mora srušiti na osnovu pravosnažnog rješenja nadležnog organa ili zgrada eksproprisana u svrhu rušenja, kao i u slučaju kada na osnovu takvog rješenja treba izvršiti iseljavanje iz stana zato što stan ne odgovara higijenskim uvjetima ili postoji opasnost za život stanara. U slučajevima iz prethodnog stava nosiocu stanarskog prava ne daje se otkaz, a korisnici stana mogu se iseliti na osnovu pravosnažnog rješenja nadležnog organa tek pošto im zainteresovano lice odnosno stambeni organ obezbijedi drugi stan koji zadovoljava njihove minimalne potrebe stanovanja. Dakle i po Zakonu o stambenim odnosima, samo osobi koja je stekla svojstvo nosioca stanarskog prava, to pravo ne prestaje ako se zgrada ili dio zgrade sruši u kojoj je bio stan, i prema navedenoj odredbi obavezu dodjele drugog stana ima zainteresovano osoba (u slučaju da je zgrada eksproprisana u svrhu rušenja), odnosno stambeni organ, ako je odobrio rušenje u skladu sa propisima opštine. U radnjama rušenja predmetnog objekta i izgradnji novog poslovnog objekta od strane tuženih ne odražava se protivpravnost kao osnov za naknadu štete u smislu člana 154. ZOO u vezi sa članom 185. stav. 2. istog zakona. Kako u konkretnom slučaju tužiteljica nije dokazala da su prostorije koje je koristila na dan 30. 4. 1991. godine imale svojstvo stana u smislu odredbe člana 3. Zakona o stambenim odnosima, niti je dokazala da je na tim prostorijama stekla svojstvo nosioca stanarskog prava, time nije ni dokazala da zbog rušenja tog poslovnog prostora ima pravo na dodjelu drugog stana saglasno odredbi člana 52. naprijed navedenog Zakona, to je pogrešna odluka nižestepenih sudova da tužiteljica ima pravo na isplatu tržišne vrijednosti stana koji je koristila, jer je to pravo pripada samo nosiocima stanarskog prava, a što je neprimjenjivo u slučaju tužiteljice.”

(Presuda Vrhovnog suda Federacije BiH, 65 0 P 235252 19 Rev od 11.2.2020. godine)

https://www.anwalt-bih.de