Obaveza suda u slucaju nesaglasnosti dva psihijatrijska vjestacenja

• Okolnost da dva psihijatrijska vještačenja nisu saglasna ne obavezuje sud da odredi i treće vještačenje ako mu jedno od ta dva vještačenja pruža dovoljno dokaza da pravilno i potpuno utvrdi psihičko stanje optuženog u vrijeme izvršenja krivičnog djela kao odlučnu činjenicu.

Obrazloženje:

“Što se tiče psihičkog stanja optuženog u vrijeme izvršenja krivičnog djela prvostepeni sud se pravilno opredijelio da za podlogu utvrđivanja odlučnih činjenica od kojih zavisi izvođenje tog zaključka prihvati nalaz i mišljenje vještaka doc. dr S. V S., i dr T. D. S obzirom na način kako je pribavljen, šta je u njemu izneseno, da se ne bavi pretpostavkama već egzaktnim činjenicama, a da je od suda provjeren i doveden u vezu sa drugim dokazima, on daje pouzdanu osnovu za utvrđivanje da je optuženi u vrijeme izvršenja krivičnog djela bio uračunljiv. Opredjeljujući se da ovaj nalaz prihvati sud pravilno cijeni i realne radnje koje optuženi preduzima neposredno prije i poslije izvršenja krivičnog djela (mirno razgovara sa svjedokom H., prolazi u dvorište, otvara vrata i ulazi u kuću, izuva se i penje na sprat, poslije izvršenja krivičnog djela se obuva i vozeći automobil odlazi kući, priča sinu šta je uradio…). Ovako cijenjen nalaz daje osnov da ga sud prihvati kao valjan i pouzdano izvede zaključak o uračunljivosti optuženog. S druge strane, opravdano sud ne prihvata nalaz vještaka prof, dr M. N. zbog njegove uopštenosti, zasnovanosti na pretpostavkama i kontradiktornostima, a koju je provjerio odsustvom objektivnih pokazatelja o navodnom alkoholizmu optuženog (nije registrovan kod zdravstvene ustanove da se liječio, svjedoci govore o uobičajenom konzumiranju alkohola poslije i prije teškog rada…). S obzirom na to sud je imao dovoljno dokaza da pravilno i potpuno utvrdi ovu odlučnu činjenicu bez određivanja novog vještačenja to je i činjenično stanje potpuno i pravilno utvrđeno, uključujući i to da je u stanje afekta optuženi doveden usljed svojih ličnih svojstava a ne ponašanjem oštećene.

Kod ovakvog činjeničnog stanja, zasnovanog na pravilno i potpuno utvrđenim odlučnim činjenicama, a da nije počinio bitnu povredu odredaba krivičnog postupka prvostepeni sud je radnje optuženog pravilno pravno ocijenio kao krivično djelo teškog ubistva iz člana 149. stav 1. tačka 5. KZ RS i za to djelo ga oglasio krivim.”

(Presuda Vrhovnog suda Republike Srpske, 16 0 K 000043 18 Kž 9 od 11.2.2019. godine)